czwartek, 26 grudnia 2013

"The Hobbit: The Desolation of Smaug"

Po niezłej pierwszej części, która mimo wszystko ustępowała nawet najsłabszej w mojej opinii drugiej odsłonie trylogii „Władcy pierścieni”, przyszedł czas na powrót do Śródziemia. Miałem nadzieję, że tym razem Jackson zrobi dzieło bliższe jakości „Dwóm wieżom”, niestety poziomem „Pustkowie Smauga” dorównuje jedynie „Niezwykłej podróży”.

Na początku dostajemy zbędną scenę poznania Gandalfa z Thorinem. Trwa ona ok 5 minut i zupełnie niczemu nie służy. Można było ją opowiedzieć w jednym zdaniu podczas jakieś rozmowy, bo tak dostajemy po prostu czasowy zapychacz. Na szczęście dosyć szybko przechodzimy do wątku głównego, czyli podróży naszych bohaterów na Samotną Górę, by pokonać potężnego smoka Smauga. Zanim krasnoludy i Bilbo Bagins dotrą do swojego przeznaczenia stoczą walkę z ogromnymi pająkami, zostaną złapani przez elfy, gdzie spotkamy starego znajomego, Legolasa, a także będą przemycani w beczkach z rybami przez miasto na jeziorze.

Muszę przyznać, że do czasu pojawienia się elfów obraz wypada całkiem dobrze. Jest odpowiedni nastrój, napięcie, czuć zagrożenie ze strony orków, czy też samych pająków. Później niestety robi się nieco gorzej, bowiem elfy, a szczególnie Legolas i Tauriel, są po prostu zbyt dobrzy. Bez problemów zabijają kolejnych orków pokazując przy tym swoją zajebistość. Umiejętności Legolasa były też problemem dwóch części „Władcy pierścieni”. W pojedynkę potrafił zabić ze 100 orków, czy też bez problemów pokonać wielkiego olifanta. Tutaj niestety jego  idealność sprawia, ze orki, które mają budzić u widza uczucie zagrożenia, stają się jedynie statystami do zabicia przez elfa. Innymi słowy, przestają być straszne. Zresztą umiejętne budowanie napięcia to też słabość tej produkcji, ponieważ nawet w najważniejszym momencie, gdy Bilbo zmierza ku smokowi, zamiast starać się nas przyprawić o szybsze bicie serca, Jackson wręcza nam nieco humoru, dla rozładowania atmosfery. Podobnie rzecz się ma, przy ucieczce krasnoludów z rąk elfów, zamiast napięcia dostajemy humor, co dla mnie jest niestety irytujące. Tam gdzie może być humor, niech będzie, lecz tam gdzie mamy emocjonującą akcję, jest zupełnie niepotrzebny. Jedyny wątek, pozbawiony dowcipkowania to momenty z Nekromantą i są to zdecydowanie najlepsze sceny obrazu. W ogóle póki co ta postać to najciekawsza rzecz dwóch części, a w „Pustkowiu Smauga” dostajemy pokaz jego mocy, co mnie bardzo ucieszyło.

Drugą najciekawszą rzeczą obrazu jest oczywiście sam smok. I przyznaję, wygląda on świetnie. Tutaj brawa należą się twórcom jego wizerunku. Jak już go ujrzymy czuć od niego grozę i potęgę. Niestety wpadł on w syndrom czarnego charakteru, który zamiast robić, ciągle mówi. Pyszni się swoją wielkością i to może byłoby dobre, gdyby udowodnił, jak przerażający jest ten samozwańczy pan śmierci. Jednak gdy pojawiają się krasnoludy, jego potęga w oczach widzach strasznie maleje i przestaje być już taki straszny, jak być powinien. Im dłużej ciągnie się z nim akcja, tym mniej inteligentny również się staje, a widz (o ile przejmuje się losami) jedynie zaczyna się upewniać, że naszym bohaterom nic nie grozi.

Sama końcówka ma jeszcze jedną wadę, a mianowicie widowiskowa akcja ze smokiem przerywana jest wątkiem leczenia jednego z krasnoludów, Kilima, który wcześniej został ugodzony w nogę strzałą z łuku orka. Wątek jest zbędny, z dwóch powodów, pierwszy- przerywa on akcję ze smokiem, powodując spadek napięcia. Drugi- losy tego krasnoluda były mi totalnie obojętne. Na dodatek dostajemy jeszcze ckliwy i nudny wątek miłosny Kilima z elficą Tauriel. Nie rozumiem, czemu on ma służyć. Kolejny zbędny moment obrazu.

Mimo wad filmu, Jacksonowi trzeba jedno przyznać. Jak nikt inny potrafi przenieść widza do magicznego świata. Za to należą się największe brawa. Znowu możemy odciąć się od codzienności i przenieść do tej magicznej krainy. W świecie stworzonym przez Nowozelandczyka mógłbym oglądać z satysfakcją nawet coś tak nudnego i błahego, jak „Zielona mila”, nawet coś tak głupiego, jak „Totalny kataklizm”. Po prostu czysta magia.


Nowemu „Hobbitowi”, podobnie, jak pierwszej odsłonie dużo brakuje do trylogii „Władcy pierścieni”, ma sporo wad, ale z drugiej strony dzięki dużej ilości akcji i umiejętnością reżysera w kreowaniu magicznego świata, dostajemy znowu niezłą rozrywkę. Po seansie pozostaje czekać na część trzecią, bowiem Jakcson przerwał produkcje chyba w najciekawszym momencie

Moja ocena 5/10

Ranking filmów o Śródziemiu

1. WP: Drużyna pierścienia 9/10
2. WP: Powrót króla 8/10
3. WP: Dwie wieże 7/10
4. Hobbit: Pustkowie Smauga 5/10
5. Hobbit: Niezwykła podróż 5/10

sobota, 21 grudnia 2013

Top 15 Christmas Specials

Lista zawiera 15 moich ulubionych świątecznych produkcji telewizyjnych i kinowych. Powstała głównie z myślą o ukazaniu widzom numeru 1, bezkonkurencyjnie najlepszej świątecznej produkcji wszech czasów, która jest niestety w Polsce mało znana. Polecam wszystkie, jednak najbardziej lidera.


                                                    15. A Christmas Carol (1984)



                                        14. Miodowe lata- Pieść strudzonego renifera


                                                   13. Merry Christmas, Mr. Bean


                                          12. How the Grinch Stole Christmas (2000)


                                                             11. Home Alone


                                                               10. Holiday Inn


                                                          9. A Christmas Story


                                                 8. Bugs Bunny's Christmas Carol


                                                             7. The Small One


                                                 6. The Little Match Girl by Disney


                                                     5. A Christmas Carol (1938)


                                                        4. Miracle on 34th Street


                                                              3. Scrooge (1951)


                                           2. How the Grinch Stole Christmas (1966)


                                                          1. It's a Wonderful Life

poniedziałek, 16 grudnia 2013

Top 25 My Favourite Comic Book Superheroes

                                                                   25. Storm 

                                                                24. Green Arrow
.
                                                             23. Martin Manhunter


                                                                 22. Supergirl


                                                             21. Ghost Rider


                                                               20. Catwoman


                                                                  19. Punisher


                                                                18. Silver Surfer


                                                                   17. Thor


                                                    16. Green Lanthern (Hal Jordan)


                                                          15. Doctor Manhattan


                                                               14. Rorschach


                                                       13. Nightwing (Dick Grayson)


                                                               12. Deadpool


                                                                   11. Blade


                                                                10. Daredevil


                                                                  9. The Hulk / Superman

                                                                  7. Wolverine


                                                         6. Red Hood (Jason Todd)


                                                       5. The Flash (Wally West)


                                                                  4. Hit- Girl


                                                             3. Wonder Woman


                                                                 2. Spider-Man


                                                                    1. Batman

czwartek, 31 października 2013

"The Marshall Mathers LP 2"

Eminem nazywa swoją płytę, Marshall Mathers LP 2, daje ludziom nadzieję, że będzie to hardcorowy rap, jak na pierwszej części, a na Rate Your music w gatunku pisze, że jest to pop rap. I to zniechęca. I niestety, jest to pop rap. Sporo sweetaśnych bitów, mizernych hooków, śpiewów tutaj, jak na płycie Bibera. Niestety, ale jest to największy zawód roku, tym bardziej, że nie oczekiwałem wielkiego krążka. Chciałem chociaż, aby przebił Recovery. Nie udało się i Eminem zrobił swój najgorszy studyjny album solo. Wielkim minusem Eminema jest na pewno teraźniejsze flow. Kiedyś wbijał się w bit idealnie, tworzył z bitem jedność. Jak bit był mocny, Em był mocny, jak był zabawny, Em był zabawny itd. Teraz niezależnie od bitu Eminem brzmi niemal identycznie na każdej piosence, (oprócz tych momentów gdzie stara się śpiewać) może są niewielkie wyjątki, jak stara się być zabawny, jednak dalej nie brzmi przekonywająco. Nie wbija się już w bit, tak jak kiedyś. Nie wiem też, co się stało z Eminemem, że jego gust poszedł tak w kierunku popu. W przeszłości to wyśmiewał, teraz sam to robi. Mizernie Panie Mathers, mizernie.
Krótko o każdej piosence z albumu

1. Bad Guy- Tak, jakby mój ulubiony track z płyty. Zaczyna się spokojnie, lecz klimatycznie jest nieźle, później niestety mamy nieco popowy refren, który średnio mi pasuje, jednak w porównaniu z innymi refrenami nie jest najgorszej. Utwór naprawdę spoko, lecz pod koniec (nie tak bardzo pod koniec) zaczyna się najlepszy moment płyty. Bit staje się mocniejszy, a Em bardziej agresywny i to wypada naprawdę fajnie. Moja ocena 6,5/10

2. Rhyme or Reason-  Bit taki sobie, Em stara się być śmieszny, nie jest źle, ale refren psuje wszystko. Em zaczyna śpiewać, a w pewnym momencie utwór brzmi, jak jedna piosenka Beatlesów. Zdecydowanie nie takich piosenek tutaj oczekiwałem. Moja ocena 3/10

3. So much better- Podobnie jak utwór wyżej, Eminem zdecydowanie nie powinien śpiewać. Utwór nijaki, chociaż tekst z refrenu na plus. Moja ocena 2,5/10

4. Survival- Nie dla mnie takie piosenki, hałaśliwe, popowe, nie w moim stylu. Moja ocena 2/10

5. Legacy- Zwrotki mają niezły klimat, ale sweet popowy refren psuje nieco utwór. Moja ocena 4/10

6. Asshole- niezły bit,  zwrotki okey, ale refren zdecydowanie do kosza. Moja ocena 2,5/10

7. Berzerk- nie jest to utwór dla mnie na dłuższą metę, średni, ale przynajmniej równy. Moja ocena 5/10

8. Rap God- Ta piosenka mi się całkiem podoba, jest energiczna, ma fajny bit, chociaż trochę zbyt często zmienia flow. Moja ocena 6/10

9. Brainless- Momentami całkiem klimatyczny utwór, ale znowu niepotrzebny refren, chociaż w niektórych utworach z płyty jest nieco gorzej.  Moja ocena 5/10

10. Stronger than I was- Naprawdę nie wiem, co tutaj Eminem chciał zrobić. Zaczyna się żenująco i trwa to i trwa. Dlaczego Em próbuje śpiewać?? WTF, brzmi okropnie, tragicznie. Co się stało? Czy nagle stracił jaja i ktoś mu przylepił wadzajne? Ok, w pewnym momencie zaczyna nawet rapować, jakiś plus. Nie wiem, czy chciał tutaj kogoś wyśmiać? Dla jaj zrobił ten utwór? Nie wyszło mu raczej, wyśmiał jedynie siebie takim utworem. Moja ocena 1/10

11. The Monster- Najgorszy syf, jaki Eminem kiedykolwiek wydał. Po prostu żenujący kawałek. Nic go nie ratuje. Sweet popowy bicik plus ten okropny wokal Rihanny, która wyje, jak kojot po kastracji. Tego się zupełnie nie da słuchać. Tak by brzmiały utwory Justina Bibera, gdyby zaczął robić rap. Moja ocena 1/10

12. So Far- Nie kapuję tego utworu za bardzo. Brzmi to jak tandetny rockowy zespół, który nagrał sobie banalny riff i powtarza go przez całą piosenkę. Czasem przerywa jakimiś albo popowymi wstawkami, albo muzyczką z The Real Slim Shady. Moja ocena 2,5/10

13. Love Game- Miała być wielka kolaboracja, utwór, jak niegdyś Renegade Jay-Z i Ema, a wyszedł jakiś track, który Eminem równie dobrze mógł nagrać na 10 urodziny swojej córki, przebrać się za klauna i wykonać. I na takie coś poświęcił Kendricka. Szkoda Kendricka. Moja ocena 2/10

14. Headlights- Ciężko przez to przebrnąć, kolejny sweetaśny utworek z gej wokalem, który leci chyba przez pól tracku. Moja ocena 2/10

15. Evil Twin- Jeden z trzech najlepszych tracków, bo co najważniejsze słuchalny.  Fajny bit, niezła atmosfera, dosyć równy. Tylko w jednym momencie Em znowu próbuje śpiewać, co niezbyt dobrze wpływa na utwór, ale i tak jest nieźle. Moja ocena 6,5/10

Moja ocena całościowa albumy: 1.5/5

sobota, 26 października 2013

Top Movies of 2010

Wyróżnienia:

Incendies (Denis Villeneuve)
True Grit ( Ethan Coen, Joel Coen)
Kak ya provel etim letom (Aleksey Popogrebskiy)
Des Hommes et des dieux (Xavier Beauvois)
Scott Pilgrim vs. the World (Edgar Wright)
Pa-soo-ggoon (Sung-Hyun Yoon)
Bal (Semih Kaplanoğlu)
Mardock Scramble (Susumu Kudo)
Red White & Blue (Simon Rumley)
Autoreiji (Takeshi Kitano)

                                                10. Winter's Bone (Debra Granik)


                                        9. Beyond the Black Rainbow (Panos Cosmatos)


                                              8. Copie conforme (Abbas Kiarostami)


                                                   7. Kick- Ass (Matthew Vaughn)
 


                                                  6. Inception (Christopher Nolan)


                            5. Loong Boonmee raleuk chat (Apichatpong Weerasethakul)


                                                     4. Toy Story 3 (Lee Unkrich)


                                                        3. Shi (Chang-dong Lee)


                                            2. The Social Network (David Fincher)


                                                1. Mistérios de Lisboa (Raoul Ruiz)